پرندگانی که به مایکوتوکسین‌ها آلوده می‌شوند بیماری‌های دردآور زیادی را تحمل می‌کنند که در نهایت عملکرد آن‌ها را تحت تاثیر قرار می‌دهد. التهاب در اطراف منقار و دهان به طور مشخص توسط سم T-2 بوجود می‌آید. این علایم می‌تواند به تاول و نکروزهای پوستی توسعه پیدا کند که اغلب سبب ژولیدگی لایه اپیدرمال می‌شود. محیط بینی و حفره دهانی به طور دردآوری ملتهب می‌شود که مصرف خوراک توسط پرنده را تحت تاثیر قرار می‌دهد و منجر به افزایش تلفات و کاهش مصرف خوراک می‌شود. امروزه می‌‌دانیم که مایکوتوکسین‌ها برای انسان و حیوانات بسیار خطرناک هستند و سالیانه میلیون‌ها دلار هزینه بر صنایع مختلف تحمیل می‌نمایند. بسیاری معتقدند که ساخته‌های دست بشر به شدت سمی‌تر از آن چیزی است که به صورت طبیعی وجود دارد، حال آن‌که به طور قابل توجهی، بیش‌تر ترکیبات سمی شناخته شده، طبیعی هستند (Cheeke, 1995). اخیرا محققین دریافته‌اند که طیور مسیر ایده‌آلی برای ورود مایکوتوکسین‌ها به غذای انسان است. اطمینان از این‌که هیچ منطقه‌ای در دنیا از مشکلات مایکوتوکسین‌ها در امان نیست و مسمومیت به مایکوتوکسین‌ها در سلامت انسان و حیوانات مشکل بوجود می‌آورد، سبب می‌شود که با شدت بیش‌تری نسبت به کسب آگاهی در این مورد مصمم شویم.
مایکوتوکسین‌ها را می‌توان در بیش‌تر دانه‌های غلات هم‌چون ذرت، سویا، سورگوم، جو، گندم، کنجاله برنج، کنجاله تخم پنبه و بادام زمینی پیدا کرد. بیش‌تر مایکوتوکسین‌ها می‌توانند مراحل فرآوری خوراک را تحمل نمایند و بنابراین به عنوان ترکیبات پایدار مورد توجه هستند. در طی سال‌ها تجربه در صنعت طیور دانش ما از پرورش حیوانات سالم، راه درازی را رفته است. اما در طول این مسیر، حلقه‌ها و پرش‌های بی‌شماری وجود داشته است که ما آن‌ها را با موفقیت طی کرده‌ایم تا صنعت رو به رشد و رقابتی باقی بماند. شما نمی‌توانید مایکوتوکسین‌ها را بو کنید یا ببینید، بلکه تنها در یک مسیر قهقرایی می‌توانید آثار مسمومیت را بر عملکرد حیوان تشخیص دهید. بنابراین برای دیدن آثار مایکوتوکسین‌ها می‌بایستی صبوری نمایید، جایی که دیگر سودآوری ما به تاراج رفته است و همواره این واقعیت وجود دارد که برای دیدن علایم واضح مسمومیت به مایکوتوکسین‌ها می‌بایستی مدت زمان زیادی را صبر نمایید!